Osiedle Krzekowo-Bezrzecze
Województwo zachodniopomorskie, miasto Szczecin, dzielnica miasta Zachód

Osiedle Szczecina w dzielnicy Zachód położone przy granicy miasta z gminą Dobra sąsiadujące z wsią o tej samej nazwie zwaną potocznie Bezrzeczem Górnym. Wraz z Krzekowem posiada wspólną radę osiedla. Bezrzecze zostało włączone w granice Szczecina w 1939r. podczas tworzenia tzw. Wielkiego Miasta Szczecina. Do 1945 roku wieś nosiła nazwę Brunn natomiast nazwa Zdrój, będąca dosłownym tłumaczeniem nazwy niemieckiej, była nazwą przejściową w 1945 r. W 1954 część wschodnia, zwana potocznie Bezrzeczem Dolnym, została ponownie przyłączona do miasta.

Osiedle ma typowo mieszkaniowy charakter, brak jest zakładów przemysłowych i usługowych. Zabudowa pochodzi z okresu międzywojennego i powojennego. Główną ulicą dojazdową jest Koralowa położona w jego południowej części. Komunikację z innymi dzielnicami zapewniają linie autobusowe 74 (dzienna), 527 (nocna) i 5 (linia PKS Szczecin).

Bezrzecze
Województwo zachodniopomorskie, Powiat policki, gmina Dobra

Do 1945r. niem. Brunn. Wieś w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie polickim, w gminie Dobra. Sąsiaduje z zachodnimi osiedlami Szczecina: Bezrzecze i Krzekowo. Położone jest w odległości ok. 7 km od zachodniej granicy kraju. Leży na szczycie (kulminacja na wysokości 68 m n.p.m.) i wschodnich zboczach wału morenowego, tzw. Wału Bezleśnego, rozciągającego się na przestrzeni kilkunastu kilometrów - od Bezrzecza do brzegu Odry w Siadle Dolnym. Z osiedla wypływa rzeczka Bukowa, nad którą archeolodzy stwierdzili występowanie osadnictwa ludzkiego już w neolicie. Wieś, założona na planie ulicówki. Zabudowa wsi niska w większości nowoczesne budownictwo jednorodzinne. Głównymi ulicami są Koralowa i Górna. Komunikację ze Szczecinem zapewniają linie autobusowe 74 (dzienna), 527 (nocna) i 5 (linia PKS Szczecin do Dobrej).

Pierwsza wzmianka źródłowa o wsi "Beseritz" tj. Bezrzecze, a więc miejscu gdzie nie ma rzeki pochodzi z 1260r., kolejna z 15 lutego 1271r. (jako należąca do Dietricha von Salzwedela wieś Brunnecke), następna zaś z 1277r. w postaci Brunne jest już pochodzenia niemieckiego oznaczającą "studnię", zagłębienie pomiędzy dwoma niewielkimi wzniesieniami. Wieś Bezrzecze należała pierwotnie do uposażenia fundacji Mariańskiej w Szczecinie. Wzmiankowana w II połowie XIII wieku, a najstarszy zachowany wpis w księgach szczecińskiego kościoła Mariackiego pochodzi z 1336 roku. W średniowieczu była jednocześnie wsią kościelną i lennem rycerskim. Nazwa Zdrój (będąca jednym ze znaczeń niemieckiego słowa "Brunn"), była nazwą przejściową wsi w 1945r.
W 1480 r. książę Bogusław X, po sekularyzacji klasztorów, oddał wieś na własność rycerzowi Henningowi Lindstedt. Wieś często zmieniała właścicieli. W 1527 r. przypadła Vivigenzowi I von Eickstedt, który otrzymał także puste tereny na Głębokim oraz część jeziora Głębokie. W 1589 r. wieś kupił kanclerz książęcy Otto von Ramin auf Krackow. W rękach tego rodu, Bezrzecze znajdowało się aż do końca XIX wiek w. W 1828 r. zostało wpisane do matrykuły majątków rycerskich. Majątek ten składał się z folwarku Owczary, dawnej owczarni, oraz folwarku Stangenhorst. Majątek wraz z lasem i folwarkami wynosił 4592 morgi (XIX w – 1 morga = 0,5599 ha). Gleba w majątku była I, II i III klasy, uprawiano tu pszenicę, żyto, owies, fasolę, wykę, koniczynę i łubin. Dobrze była prowadzona gospodarka leśna, co sto lat zmieniano drzewostan, rosły tu brzozy, olchy i sosny, dawniej były tu także buki i dęby.

W 1776 r. do Bezrzecza został jeszcze dołączony, należący wcześniej do Stołczyna las zwany Gunnitz. Niedaleko jeziora Głębokiego znajdowała się cegielnia majątku, w której wypalano 140 tysięcy sztuk rocznie. Majątek sprzedawał też surowce takie jak margiel, glinka i torf. Do majątku Bezrzecze należała też wieś, w której od bardzo dawna było czterech właścicieli, każdy z nich miał po 120 mórg. Ogólna powierzchnia wsi wynosiła 480 mórg. Gleba we wsi była słabej i średniej klasy, uprawiana tam owies, pszenicę i ziemniaki.
Od 1828 r. Bezrzecze było własnością rodziny Ramin, którzy władali nim na prawach majątku rycerskiego. W 1848 r. właścicielem jednej części Bezrzecza był Juliusz Corwin Wierzbicki. Cześć tę oddano w dzierżawę, ponieważ majątek był bardzo zadłużony i nie przynosił dochodu.
Pod koniec XIX wiek w. wieś rozbudowuje się. Znajduje się tu 20 domów mieszkalnych, liczba mieszkańców w 1894 r. wynosiła 260, wyznania ewangelickiego, ale było wśród nich także 6 Żydów. Wieś i majątek należały do parafii w Wołczkowie. Była tu jedna szkoła podstawowa dla 35 dzieci. Tuż obok wsi wybudowano, należący do garnizonu wojskowego w Krzekowie olbrzymi plac ćwiczeń.
W okresie międzywojennym na Bezrzeczu rozpoczęto budowę domków jednorodzinnych o charakterze willowym. Osiedle dzieli się na dwie części: zachodnią, zwaną Bezrzeczem Górnym – dawna historyczna wieś podmiejska o średniowiecznym rodowodzie, powstała w okresie międzywojennym, oraz wschodnią, zwaną Bezrzeczem Dolnym, której budowa rozpoczęła się w okresie powojennym.
W trakcie II wojny światowej wieś nie ucierpiała, została zajęta 26 kwietnia 1945 r. przez wojska radzieckie (2 Front Białoruski - 2 Armia Uderzeniowa) a została przekazana administracji polskiej 4 października 1945 r.
Po 1945 istniał tu PGR zlikwidowany w 1992. W II poł. XX wiek w. mieszkały tu rodziny trudniące się rolnictwem oraz pracowników pobliskiego Szczecina. Od 1990 r. wieś nabrała charakteru zurbanizowanego, powstały nowe budynki, działki itp. Bezrzecze posiada szkołę podstawową.

We wsi zachował się kościół p.w. NMP Matki Kościoła, zbudowany w XV wieku z kamieni narzutowych. W południowej ścianie widoczny jest dwukrotnie stopniowany portal wejściowy o ostrym łuku z cegły gotyckiej. Świątynia została przebudowana w XIX wieku.

Bezrzecze
Województwo zachodniopomorskie
Powiat policki
Gmina Dobra
Sołtys: Piotr Piosicki
Położenie: 53° 27' 23'' N
14° 27' 42'' E
Strefa numeracyjna: 091
Wysokość 68 m n.p.m.
Tablice rejestracyjne: ZPL